Występują: Alina Czyżewska, Ewa Wruk, Konrad Stala, Przemek Wiśniewski, Ignacy Żytkowski

Opracowanie muzyczne: Ewa Dubicka i Elżbieta Kuczyńska
Scenografia: Zbigniew Siwek
Reżyseria: Przemek Wiśniewski
Premiera - kwiecień 1999 r.


„...Stylistyka tego teatru oraz sceniczna wyobraźnia jego twórców oczarowuje mnie cały czas. A już dla swoistej manipulacji publicznością jestem pełna podziwu. Władza KREATUR nad widzami jest wręcz nieprawdopodobna.
W ELŻBIECIE BAM urzekła mnie, trudna do określenia, atmosfera. Momentami czułam się jakbym uczestniczyła
w misterium. Bo, chyba spektakle KREATUR można porównać właśnie do uczestnictwa w rytualnym obrzędzie...”
GAZETKA SŁODKOBŁĘKITNA nr 3/99 Zgierz – kwiecień, 1999

"...-Jesz kotlety? - z tym intrygującym pytaniem zwrócił się do widowni aktor Teatru Kreatury z Gorzowa podczas spektaklu ELŻBIETA BAM. -Schabowe - odparła przytomnie jedna z zaproszonych na spektakl gospodyń wiejskich. Zderzenie najmłodszych i najbardziej radykalnych teatrów
z publicznością wiejską okazało się doskonałym pomysłem gardzienickiego przeglądu..."
Roman Pawłowski, GAZETA WYBORCZA - październik, 1999

„...W roli głównej Ewa Wruk. Nastoletnia aktorka tworzy zaskakująco spójną rolę – uwodzicielki, grzecznego dziewczątka i zagubionej kobiety. Jest do bólu szczera i przejmująca, gdy na ciemnej scenie wygłasza pełen napięcia monolog w swojej obronie. Świetną rolę nieco głupkowatego, porażonego urodą Elżbiety policjanta, który ma żonę i coś około dziesięciorga dzieci, stworzył Ignacy Żytkowski. Jest zabawny, kiedy trzeba i wzruszający w swojej głupocie. Ignacy zaskakuje widzów świadomością środków aktorskich. Są momenty, że cała uwaga widzów skupia się jedynie na nim. Reżyser obudował spektakl kilkoma komicznymi scenami, jak „pojedynek” na prychanie wódką. Po mistrzowsku plują tu na siebie Konrad Stala, grający drugiego policjanta, i sam reżyser – ojciec Elżbiety. Komiczne są także niektóre sceny z udziałem roztrzęsionej matki Elżbiety – w tej roli bardzo dobra Alina Czyżewska. Kolejny raz Kreatury zaskoczyły widzów scenografią. Teatr coraz wyraźniej odchodzi od zgrzebnych papierowych czapeczek i krzeseł jako jedynych rekwizytów. Tym razem scenograf Zbigniew Siwek ubrał aktorów w kostiumy nawiązujące do epoki, w jakiej żył Charms..."”
Renata Ochwat, GAZETA ZACHODNIA – maj, 1999