W spektaklu "Radosny żywot głupka" karykaturalny i niezbyt zrównoważony psychicznie demiurg stwarza świat, mężczyznę i kobietę - na miarę swoich możliwości - niedbale, od niechcenia. I nic już nas dalej nie dziwi - ani to, że jabłko z rajskiego drzewa zastępuje guma do żucia, ani to, że wypędzeni z raju trafiają wprost do domu wariatów, ani to, że pani psycholog spokojnie mogłaby się zamienić miejscem ze swoimi pacjentami. Przed naszymi oczyma przewija się błyskotliwa i szaleńcza pogoń obrazów i scen - próba amatorskiego teatru świrów, którzy nie mogą się zdecydować, czy grać "Kubusia Puchatka", jasełka, "Hamleta" czy "Kordiana"; wycieczka do muzeum jak dalekie echo szalonej wyprawy pacjentów szpitala psychiatrycznego z "Lotu nad kukułczym gniazdem", klasa szkolna spędzona do teatru na spektakl "Pana Tadeusza" i strzelająca z procy do pijanego aktora, a na koniec bal w domu wariatów, na który zaproszona zostaje publiczność - w końcu wszyscy jesteśmy mieszkańcami-pacjentami tego świata, w którym niepodzielnie rządzi absurd.

W spektaklu pojawiają się też echa naszego tu i teraz - dobiegający z głośników głos ojca Rydzyka zapowiadającego pogadankę na temat nerwicy natręctw i fobii, wyborcza piosenka Samoobrony. To puszczanie oka do publiczności nie wydaje się w przedstawieniu konieczne, i bez tego wiemy już, że świat zwariował.

W przedstawieniu nie ma scenografii, przestrzeń jest uboga wręcz nędzna, skromne światło, muzyka tylko jako znak i takie same kostiumy, rekwizyty zredukowane do minimum. Teatr ubogi, a jednak bogaty - wszechogarniającą energią młodych aktorów - wyrazistych, błyskotliwie przeistaczających się z postaci w postać, rewelacyjnie panujących nad warsztatem, bezpretensjonalnych - myślę, że nie jeden profesjonalny teatr mógłby pozazdrościć "Kreaturom" pięciu tak utalentowanych artystów.

Przekonuje mnie w tym spektaklu jego prostota i skromność, brak ozdobników, minimum formy, maksimum treści. Każdy gest, ruch służą czemuś, nic tu nie jest przypadkowe. I jestem pewna, że twórcom spektaklu naprawdę o coś chodzi, że mają coś istotnego do powiedzenia, co wcale nie zdarza się zbyt często w alternatywnym teatrze, również w tym, który prezentowany jest w głównym programie Malty. I rzecz być może najważniejsza - Teatr Kreatury gra dla publiczności, potrafi nawiązać z nią natychmiastowy, bliski kontakt. Niestety, często oglądając spektakle maltańskiego Offu miałam wrażenie, że doskonale mogłyby się obejść bez widzów - byłoby to z pożytkiem dla obu stron. Niewątpliwie przyznanie Offeusza teatrowi z Gorzowa będzie pożyteczne również dla nas widzów - mamy gwarancję, że za rok, już w głównym programie festiwalu zobaczymy nowe, zapewne jeszcze lepsze przedstawienie teatru, który ma coś do powiedzenia...”
Ewa Wanat - GAZETA WYBORCZA - czerwiec, 2002